Galleria Continua opende zijn deuren in San Gimignano in 1990, op initiatief van drie vrienden: Mario Cristiani, Lorenzo Fiaschi en Maurizio Rigillo. Gevestigd in de ruimtes van een voormalige bioscoop, heeft Galleria Continua zich gevestigd op een totaal onverwachte locatie, ver van de grote steden en ultramoderne stedelijke centra, in een dorp - San Gimignano - rijk aan geschiedenis en tijdloos. Deze locatiekeuze heeft het mogelijk gemaakt om nieuwe vormen van dialoog en symbiose te ontwikkelen tussen onverwachte geografieën: landelijk en industrieel, lokaal en globaal, kunst uit het verleden en kunst van nu, beroemde en opkomende kunstenaars. Omdat Galleria Continua trouw blijft aan een geest van voortdurende evolutie en een zo breed mogelijk publiek wil betrekken bij hedendaagse kunst, heeft het een sterke identiteit opgebouwd die igebaseerd is op twee waarden: vrijgevigheid en altruïsme, die aan de basis liggen van alle relaties met kunstenaars en het grote publiek.

De toonaangevende galerij voor hedendaagse kunst is gevestigd in een oude bioscoop aan de Via Castelli 11, en heeft inmiddels filialen in Parijs (Les Moulins), Bejing, La Habana en Rome.

Vaste waarden van de galerie zijn Anish Kapoor, Ai Weiwei, Daniel Buren, Mona Hatoum, Ilya & Emilia Kabakov en Michelangelo Pistoletto. Ook Berlinde De Bruyckere, Hans Op de Beeck en Pascale Marthine Tayou behoren tot de vaste kern van de galerie.

Daniel Buren & Anish Kapoor

Met de tentoonstelling Daniel Buren & Anish Kapoor brengt Galleria Continua een eerbetoon aan twee van de belangrijkste figuren van de internationale kunstscène, kunstenaars die de kunst tussen de 20e en 21e eeuw ingrijpend hebben beïnvloed. In deze tentoonstelling werken Daniel Buren en Anish Kapoor voor het eerst met vier handen. De route van de tentoonstelling, die is opgebouwd uit een dialoog tussen de werken van de twee kunstenaars, leidt ons helemaal naar de bioscoopzaal waar het site-specifieke werk is opgesteld dat de twee kunstenaars speciaal voor deze tentoonstelling hebben gemaakt.

Lorenzo Fiaschi:

«Le persone oggi non si ascoltano, non cercano di trovare soluzioni ai problemi o alle diversità, per me quindi la mostra ha una valenza politica. L’idea era fare qualcosa che singolarmente portasse i due artisti su territori nuovi e insieme dimostrasse come dalla diversità potesse venire fuori una visione comune. Il messaggio è non percorrere sempre la strada da soli e capire che grazie agli altri è possibile fare uno scalino in più».

«Mensen luisteren tegenwoordig niet meer naar elkaar, ze proberen geen oplossingen te vinden voor problemen of verschillen, dus voor mij heeft de tentoonstelling een politieke waarde. Het idee was om iets te doen dat de twee kunstenaars individueel op nieuw terrein zou brengen en samen zou laten zien hoe uit diversiteit een gemeenschappelijke visie kan ontstaan. De boodschap is om niet altijd alleen op pad te gaan en te begrijpen dat het dankzij anderen mogelijk is om een stap verder te gaan».

 

Daniel Buren & Anish Kapoor, A sei mani, (2018), Galleria Continua. Il dialogo di due maestri del contemporaneo [3]

De tentoonstelling opent met een reeks schilderijen van Daniel Buren uit 1964 en 1965, schilderijen waarin ronde vormen en strepen van verschillende afmetingen en kleuren door elkaar lopen.

Sinds het begin van de jaren 1960 ontwikkelt Daniel Buren een radicale schilderstijl die van tijd tot tijd speelt met de economie van de gebruikte middelen en de relaties tussen de achtergrond (de drager) en de vorm (het schilderij). In de tweede helft van 1965 koos hij ervoor om de geschilderde strepen te vervangen door een outil visuel (visueel instrument), met behulp van een industriële stof met afwisselend witte en gekleurde verticale banden van 8,7 cm breed. Vervolgens verarmt Buren dit visuele register verder door het systematisch te herhalen en elke formele variatie uit te sluiten, met uitzondering van het gebruik van kleur, oneindig variabel, afgewisseld met onveranderlijk wit. Bovendien wordt dit visuele instrument aangevuld met oneindig veel variabelen, materialen, situaties, enz.

In 1975 maakte Daniel Buren de eerste Cabane Eclatée, die een echt keerpunt vormde door de onderlinge afhankelijkheid tussen het werk en de plek die het herbergt te benadrukken via een behendig spel van constructie en deconstructie: het werk wordt zijn eigen plek, maar ook de plek van beweging en lopen. De Cabane die Buren tentoonstelt in San Gimignano gaat een dialoog aan met de bestaande architectuur en het acrylwerk van Kapoor. Twee werken met een open karakter die ruimte laten voor een samenspel van materialen en transparanties. Afdalend naar de onderste verdieping van de galerie gaan de werken van de twee kunstenaars een nauwe dialoog aan: de groen-witte gekleurde strepen van Buren omhullen op ideale wijze de witte albasten sculptuur van Kapoor.

Uit het begin van de artistieke activiteit van Anish Kapoor dateren een reeks onstabiele sculpturale objecten die besprenkeld zijn met gekleurde pigmenten; dit zijn de eerste resultaten van een onderzoek naar de materialiteit zelf van het object en het oppervlak dat het scheidt van de wereld, een interessegebied dat fundamenteel zal worden in het werk van de kunstenaar. Dit zijn ongedefinieerde vormen, ergens tussen de natuurlijke en abstracte wereld in, lichamen in overgang die spontaan uit de materie lijken te ontspringen. De intensiteit van de zuivere kleur draagt bij aan de illusie van het object, suggereert het idee van grensoverschrijding en brengt deze vormen in de liminale sfeer van het sublieme.

Anish Kapoor, 1000 Names, 1982, resin, blue pigment, Galleria Continua, 2018, San Gimignano [[2]

Het parcours in de tentoonstelling gaat verder in de confrontatie tussen het polychromatische en proteïsche licht van de vezeloptische weefsels van Daniel Buren en de spiegelende stalen objecten van Anish Kapoor. De studie van de leegte is een van de centrale elementen van Kapoors poëtica: tastbaar gemaakt door een holte die zich vult of een materiaal dat zich leegt, is het een metafoor voor creatie. Leegte als een ruimte van mogelijkheden waarin object en toeschouwer, in hun ontmoeting, de grenzen van de beschikbare ruimte kunnen verleggen, blijft als een rode draad achteraan het podium waar Kapoors gespiegelde stalen vormen en Buren's spel van spiegels en kleuren de toeschouwer desoriënteren door hem in een ongedefinieerde ruimte te plaatsen.

Het werk dat de tribunes van de bioscoozaalp inneemt, sluit de cirkel van een ideale dialoog die Buren en Kapoor in deze tentoonstelling onderhouden. Een grootschalige, gezamenlijk ontworpen installatie die de ruimte volledig herconfigureert en onverwachte visuele interferenties creëert. Een uitdaging om het ontoegankelijke te verkennen.[2]