De architectonische kubus staat in het midden van de binnenplaats van Palazzo Strozzi. Als bezoekers het Void Pavilion VII binnenstappen, weg van de drukte van de straten van Firenze staan ze plots in een egaal witte ruimte voor voor een drie-eenheid van langwerpigezwarte leegtes. Het gevoel is verontrustend: de menselijke geest weet precies waar hij is, maar de ruimtelijke sensatie is dat je naar een andere dimensie wordt getransporteerd.

To Reflect an Intimate Part of the Red. 1981

De werken van Anish Kapoor combineren lege en volle ruimtes, absorberende en reflecterende oppervlakken, geometrische en biomorfe vormen. Kapoor onttrekt zich aan categorisering en onderscheidt zich door een unieke beeldtaal die schilderkunst, beeldhouwkunst en architectonische vormen combineert. Hij onderzoekt ruimte en tijd, binnen en buiten, nodigt ons uit om de grenzen en mogelijkheden van onze relatie met de wereld om ons heen te verkennen en na te denken over dualismen zoals lichaam en geest, natuur en kunst.
Endless Column verwijst expliciet naar Constantin Brâncusi's beroemde beeldhouwwerk met dezelfde naam. Kapoors rode pigmentzuil lijkt de grenzen van de vloer en het plafond van de ruimte te overstijgen en creëert een sensatie van etherische architectonische lichamelijkheid, een metafoor voor de band tussen aarde en kosmos.

"Anish Kapoor heeft in het Palazzo Strozzi gewerkt aan een totaal nieuw tentoonstellingsproject", zegt Arturo Galansino, directeur-generaal van de Fondazione Palazzo Strozzi en curator van de tentoonstelling. "In het kielzog van onze reeks tentoonstellingen gewijd aan de belangrijkste protagonisten van de hedendaagse kunst, heeft Kapoor de architectuur van de Renaissance aangepakt. Het resultaat is volstrekt origineel, bijna een soort dialectische oppositie, waarin symmetrie, harmonie en strengheid worden uitgedaagd en de grenzen tussen materieel en immaterieel oplossen. In de rationele geometrieën van het Palazzo Strozzi nodigt Kapoor ons uit om onszelf te verliezen en terug te vinden door te vragen wat onwaar of onecht is"

Endless Column staat in dialoog met het iconische werk Svayambhu (2007), een Sanskriet term die datgene definieert wat autonoom gegenereerd is, 'zelf-geschapen', in het hindoeïsme een natuurlijk gevormde afbeelding van een godheid. Het werk stelt een dialectische reflectie voor tussen leegte en materie: een monumentaal blok rode was beweegt langzaam tussen twee kamers in het Palazzo Strozzi en geeft vorm aan zijn vormloze materie in relatie tot de architectuur waar het doorheen gaat.

Het is niet enkel de grootte van de installatie die indruk maakt, instinctief begrijp je dat Svayambhu een achterkant heeft en eigenlijk tussen kamer één en kamer drie heen en weer beweegt. Rode was bloedt links, rechts en in het midden door de gapende deuropening, als door een wonde die niet heelt.

Non-Object Black series

In Non-Object Black (2015) - gekenmerkt door het gebruik van het zeer innovatieve materiaal Vantablack, dat meer dan 99,9% van het zichtbare licht kan absorberen - daagt Kapoor het idee van een fysiek en tastbaar object uit door ons een vorm voor te stellen die vervaagt als de blik eromheen beweegt. In deze baanbrekende werken daagt Kapoor ons uit om de notie van zijn zelf in vraag te stellen, door niet alleen na te denken over het fictieve object, maar ook over de immaterialiteit die onze wereld doordringt.

Gathering Clouds I-IV, (2014)

De volheid van de ervaring van het geen-ding wordt voortgezet in Gathering Clouds (2014), holle monochromen die de ruimte om zich heen absorberen in een broeierige duisternis. Kapoors werk biedt een nieuwe manier van kijken en denken over hoe we de 'werkelijkheid' ervaren. Binnen een schijnbaar lege zwarte cirkel verbergt Non-Object Black een bol. De cirkel en de bol zijn symbolen geworden van Kapoors hele artistieke denken. Non-Object Black (2015) heeft geen enkele vastomlijnde betekenis, maar bewijst dat Vantablack niet zomaar een kleur is, maar een transformatiefactor. Dit zwartabsorbeert ruwweg 99% van het licht en wordt beschouwd als het diepste zwart, zwarter dan het zwarte gat,. Voor Kapoor biedt de vernietiging van de derde dimensie toegang tot een mystieke vierde dimensie en onze planeet in contact komt met het universum daarbuiten; het eindige enhet oneindige zijn gecondenseerd in dit pigment.
Tijdens de persconferentie die voorafging aan de tentoonstelling, stelde de Britse kunstenaar dat het perfecte kunstwerk zich tussen de categorieën van betekenis en niet-betekenis bevindt. Non-Object Black is een meditatieve ervaring van zichzelf en de ruimte. Het stelt ook verontrustende vragen over onze realiteit, zonder hoeken of schaduwen, en opent zich door zijn duisternis voor het onbekende.[3]

A Blackish Fluid Excavation, (2018)

De grote staal- en harssculptuur A Blackish Fluid Excavation, (2018), roept een kronkelende baarmoederholte op die de ruimte en de zintuigen van de kijker doorkruist. In de werken aan de muur combineert Kapoor siliconen en pigmenten, en laat bijna vloeibare vormen ontstaan die op ons overkomen als viscerale massa's. De structuren kronkelen, zetten uit en trekken samen, wat een gevoel van beweging en voortdurende transformatie oproept, maar ook een sterke tactiele sensualiteit die voortkomt uit de wisselwerking tussen sensaties van zachtheid en stevigheid, organiciteit en lineariteit.

Deze suggesties worden opgeroepen door de titels van de werken zelf: First Milk, 2015, Tongue Memory, 2016, Today You Will Be in Paradise, 2016, Three Days of Mourning, 2016.

Een hele zaal van de tentoonstelling is gewijd aan werken waarin de kunstenaar de confrontatie aangaat met wat een gestripte en verwoeste intimiteit lijkt te zijn in een abjecte dimensie van het lichaam. in een interview met de Guardian in 2021,heeft Kapoor uiteengezet dat het geweld in deze prachtig geschilderde maar bijna gewelddadige siliconendoeken ingegeven zijn door de overheersende rol van mensenoffers in religie.

Vertigo (2006), Mirror (2018) en Newborn (2019)

De traditionele notie van grenzen en de dichotomie tussen subject en object zijn centrale thema's in spiegelende werken zoals Vertigo (2006), Mirror (2018) en Newborn (2019), opnieuw geïnspireerd door Brâncusi's formele experimenten. Door de reflecties in deze werken betreedt wat wordt gespiegeld een illusoire dimensie die de wetten van de fysica lijkt te logenstraffen.

Deze grote sculpturen weerspiegelen en vervormen de omringende ruimte en vergroten, verkleinen en vermenigvuldigen deze, creëren een gevoel van onwerkelijkheid en destabilisatie en trekken de kijker de onbepaalde ruimte in die ze uitstralen.

Angel (1990)

Ter afsluiting van de tentoonstelling op de Piano Nobile is de zaal gewijd aan het werk Angel (1990), grote leistenen stenen bedekt met lagen diepblauw pigment. Deze zware keien verschijnen in tegenspraak met hun onstoffelijke verschijning: ze lijken de lucht te stollen en suggereren de transformatie van leisteenplaten in stukken lucht, waardoor het idee van zuiverheid wordt omgezet in een fysiek element. Kapoor verandert de sterke materialiteit van het werk en roept zo een gevoel van mysterie op dat beantwoordt aan de esoterische ambitie om de samensmelting van tegengestelden te bereiken.

Anish Kapoor

Anish Kapoor is een van de meest invloedrijke kunstenaars van onze tijd. Anish Kapoor werd in 1954 in Mumbai (India) geboren en woont en werkt sinds het midden van de jaren 70 in Londen. Hij studeerde aan het Hornsey College of Art en studeerde aan de Universiteit van Firenze. In 1991 won Kapoor de prestigieuze Turner Prize in Groot-Brittannië. Jan Hoet nodigde hem een jaar later uit voor Documenta IX.
Momenteel woont en werkt hij tussen Londen en Venetië. Zijn werken worden tentoongesteld in belangrijke permanente collecties en musea over de hele wereld, van het Museum of Modern Art in New York tot de Tate in Londen, de Fondazione Prada in Milaan en de Guggenheim musea in Venetië, Bilbao en Abu Dhabi.

Hij staat ook bekend om zijn architecturale werken, waaronder zijn openbare projecten: Cloud Gate (2004), Millennium Park, Chicago, VS; Leviathan (2011) tentoongesteld op Monumenta, Parijs, Frankrijk; Orbit (2012), Oueen Elizabeth Olympic; Ark Nova, een opblaasbare concertzaal gemaakt voor het Lucerne Festival, Japan (2013); Descension (2014), laatst geïnstalleerd in Brooklyn Bridge Park, New York, VS (2017) en de Traiano en Universitá Monte St Angelo metrostations, Napels (2002-24).
In de Lage Landen zijn we vertrouwd met zijn werk door zijn deelname aan Documenta IX, zijn installatie At the Edge of the World in de oude mouterij in Wijnegem, waar hij een oude silo met een duizelingwekkende leegte heeft gevuld, en zijn tentoonstelling in Museum De Pont. Tilburg was de eerste Nederlandse stad met een monumentale sculptuur van Kapoor in de openbare ruimte.