Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Fitenze [1]
Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze | 16 maart 2025
- 20 juli 2025
Na de laatste anthologische tentoonstellingen gewijd aan Helen Frankenthaler, Anselm Kiefer, Anish Kapoor en Olafur Eliasson, vervolgt Palazzo Strozzi zijn verkenning van de hedendaagse kunst met een van de de meest baanbrekende Brits kunstenaars van de laatste decennia, Travey Emin. Vanaf het begin van haar carrière heeft ze traditionele conventies uitgedaagd die vrouwelijke kunstenaars degraderen tot secundaire of gemarginaliseerde rollen. Door werken die autobiografie en persoonlijke bekentenissen verweven, wordt Emin een actieve protagonist van haar eigen artistieke verhaal.
Een groot neonlicht op de gevel van het Palazzo Strozzi verwelkomt bezoekers met het intense visuele statement waaraan de tentoonstelling haar titel ontleent: Sex and Solitude (2025), een site-specifiek werk dat voor de tentoonstelling werd gecreëerd en de renaissance architectuur verlicht in een levendig blauw. Deze interventie introduceert onmiddellijk twee polen van Tracey Emin's onderzoek: het lichaam en seksualiteit aan de ene kant, eenzaamheid en kwetsbaarheid aan de andere kant. Het lichaam, fragiel en vleselijk, staat altijd centraal in haar onderzoek, zwevend tussen verlangen en lijden, liefde en verlies, zoals blijkt uit het werk dat tentoongesteld wordt op de binnenplaats van Palazzo Strozzi, I Followed You To The End (2024), een monumentale bronzen sculptuur van een vrouwenfiguur die de ruimte domineert, in een sterke spanning tussen monumentaliteit en intimiteit[2].
I Followed You to the End (2024)
Op de binnenplaats van het renaissancepaleis uit 1489 vind je haar kolossale bronzen sculptuur I Followed You to the End (2024).
Op het eerste gezicht lijkt de vorm abstract, met onregelmatige reliëfs en holtes die doen denken aan een berglandschap. Als je er echter omheen loopt, komt de onderste helft van een vrouwenlichaam met gespreide benen tevoorschijn. Het oppervlak vertoont sporen van boetseren en gieten, waardoor er een spanning blijft bestaan tussen de monumentale schaal en de intieme aard van het onderwerp.
Ineengezakt en verminkt ondermijnt het de heroïsche houding van traditionele herdenkingsbronzen en biedt het een kwetsbare maar krachtige representatie die de beeldhouwtraditie herinterpreteert die van oudsher gebruikt werd om rechtopstaande en dominante mannelijke figuren te vereeuwigen. Dit vrouwenlichaam manifesteert zich in een gefragmenteerde, gevouwen vorm, in schril contrast met de starheid van de conventie. Het ruwe oppervlak, gemarkeerd door de hand van de kunstenaar, versterkt de dialoog tussen vorm en emotie en verandert de binnenplaats van het Palazzo Strozzi in een ruimte van emotionele intensiteit.
Het gebruik van brons is een cruciale ontwikkeling geweest in het werk van Emin. De kunstenares herinnert zich dat ze de verloren-was-giettechniek leerde in een gieterij in New York op advies van Louise Bourgeois, en begon met kleine sculpturen voordat ze overging tot monumentale werken [3].
In het Palazzo, op het Piano Nobile en in de Strozzina, ontvouwt Inside, Sex and Solitude zich als een niet-chronologische reis door meer dan 60 uitzonderlijke werken die de carrière van de 61-jarige kunstenaar omspannen - van vroege werken die haar reputatie als een van de meest gedurfde stemmen in de hedendaagse kunst verstevigden tot recente werken die Tracey Emin maakt in de nasleep van haar indringende strijd tegen kanker. Schilderijen, tekeningen, film, fotografie, borduurwerk, beeldhouwwerk en neonwerken komen samen in 10 thematisch samengestelde zalen.
Tracey Emin. Sex and Solitude, piantina percorso, Palazzo Strozzi, Firenze
Tracey Emin's Love Poem for CF (2007)
«Neon always has a seedy connection. But then I think it's sexy too. It's spangly, it's pulsating, it's out there, it's vibrant... For me it's always had a beautiful allure.»
Tracey Emin
Love Poem for CF (2007) zaal 1
Wanneer bezoekers de eerste ruimte van de tentoonstelling binnenstappen, worden ze begroet met Love Poem for CF (2007), een neonwerk dat is opgedragen aan Emin's grote liefde uit de jaren '90, galeriehouder Carl Freedman. Het reusachtige werk gloeit in zacht roze, het flikkerende licht verlicht de ruimte terwijl het de rauwe intensiteit van haar woorden weergeeft: “You put your hand / Across my mouth/ But still the noise / Continues / Every part of my body / is Screaming / Smashed into a thousand / Million Pieces / Each part / For Ever / Belonging to you”. Love Poem for CF (2007), vier en een halve meter hoog, is een van Emin's grootste neonwerken, waarin seksuele passie wordt vertaald in poëzie. De boodschap van liefdesverdriet is gebaseerd op een gedicht dat ze in de jaren 1990 schreef voor haar voormalige partner Carl Freedman. Emin's neons combineren haar kenmerkende lijn - zowel het handschrift als de getekende lijn - met haar talent voor taal, dat zowel haar titels als teksten zichtbaar wordt. Ze transformeert licht in emotie, waarbij ze neon eerder expressief dan conceptueel gebruikt.[3]
De kunst van Tracey Emin, die put uit persoonlijke herinneringen en ervaringen, verkent alle nuances van seks en verlangen en transformeert ze in een rauw en suggestief verhaal dat de diepste sensaties probeert vast te leggen. In de schilderijen die in deze kamer worden getoond, There was no Right way (2022) en Everything is moving nothing Feels Safe. You made me Feel like This (2018), verstrengelen liefde en verlangen zich met een gevoel van grote kwetsbaarheid.
«You put your hand / Across my mouth/ But still the noise / Continues / Every part of my body / is Screaming / Smashed into a thousand / Million Pieces / Each part / For Ever / Belonging to you».
Tracey Emin
Zoals Galansino uitlegt: "Neon is een van de meest bekende talen die de kunstenaar gebruikt. Neon heeft te maken met haar jeugd in Margate, die vol was van neon, in de winkels, in de bars, in de restaurants. Het is een deel van haar autobiografie. En haar geschriften zijn echt iconisch geworden. De kracht van deze teksten is onmiskenbaar en Tracey bewijst zichzelf als zowel een groot schrijfster als een groot dichteres. Woorden vormen de kern van Emin's kunst - niet alleen in haar neonwerken of geappliqueerde dekenwerken zoals I don't expect, maar in de manier waarop ze haar werken titels geeft.
Het zijn verklaringen, beschuldigingen en rauwe bekentenissen".
Exorcism of the last painting I ever made (1996) zaal 2
Na een traumatische periode in het begin van de jaren 1990, gekenmerkt door een abortus, keerde Tracey Emin in 1996 - zes jaar nadat ze het had opgegeven - terug naar de schilderkunst met Exorcism of the last painting I ever made. Drieëneenhalve week lang - de tijd tussen menstruatiecycli - sloot ze zichzelf naakt op in een tijdelijke studio in een galerie in Stockholm. Terwijl ze onder het oog van het publiek werkte, was Emin zowel schepper als onderwerp van haar eigen kunst. Bezoekers konden haar door groothoeklenzen observeren terwijl ze schilderijen en tekeningen maakte die geïnspireerd waren door mannelijke kunstenaars zoals Egon Schiele, Yves Klein, Edvard Munch en Pablo Picasso.
Terwijl het vrouwelijk naakt traditioneel door mannen werd afgebeeld en vrouwen werden verbannen naar de rol van passieve muzen in de studio van de kunstenaar, ondermijnde Emin deze conventie en eiste ze het eigendom van haar eigen beeld op. The Life Model Goes Mad documenteert deze ervaring, waarbij de figuren van de kunstenaar en het model samensmelten. De gereedschappen en materialen van Exorcism of the last painting I ever made, samen met de werken die tijdens de performance zijn gemaakt, worden hier in hun oorspronkelijke vorm getoond, waardoor de meeslepende ervaring van een van de belangrijkste acties uit Emin's carrière opnieuw wordt gecreëerd.
Tracey Emin:
«I stopped painting when I was pregnant. The smell of the oil paints and the turps made me feel physically sick, and even after my termination, I couldn’t paint. It’s like I needed to punish myself by stopping the thing I loved doing the most.
I hated my body; I was scared of the dark; I was scared of being asleep. I was suffering from guilt and punishing myself, so I threw myself in a box and gave myself three and a half weeks to sort it out. And I did. My only regret about this project was that I didn’t carry on painting from that moment. It took me another five years before I started painting again.»
«Ik stopte met schilderen toen ik zwanger was. De geur van olieverf en turf maakte me fysiek ziek en zelfs na mijn zwangerschapsonderbreking kon ik niet schilderen. Het is alsof ik mezelf moest straffen door te stoppen met datgene wat ik het liefste deed.
Ik haatte mijn lichaam; ik was bang in het donker; ik was bang om te slapen. Ik had last van schuldgevoelens en strafte mezelf, dus ik gooide mezelf in een doos en gaf mezelf drieënhalve week om het op te lossen. En dat deed ik. Mijn enige spijt van dit project was dat ik vanaf dat moment niet verder ben gegaan met schilderen. Het duurde nog eens vijf jaar voordat ik weer begon te schilderen.»[3]
Tracey Emin, Naked Photos – Life Model Goes Mad I (Foto di nudo – La modella impazzisce I) 1996, giclee on photo rag paper
Tracey Emin, Naked Photos – Life Model Goes Mad II (Foto di nudo – La modella impazzisce I) 1996, giclee on photo rag paper
Tracey Emin, Naked Photos – Life Model Goes Mad 3 (Foto di nudo – La modella impazzisce I) 1996, giclee on photo rag paper
Het werk van Tracey Emin verkent de diepste instincten en emoties van de mens en beweegt zich tussen verlangen, liefde, verlies en pijn. Het lichaam staat centraal in haar werk, niet alleen als een plek van plezier en kwetsbaarheid, maar ook als een bewaarplaats van wonden en herinneringen. Zelf zegt ze: “Ik wil dat mensen iets voelen als ze naar mijn werk kijken. Ik wil dat ze zichzelf voelen. Dat is het belangrijkste”[3].
Emin werkt instinctief, vaak op meerdere doeken tegelijk, waarbij ze momenten van grote snelheid afwisselt met andere van extreme traagheid. Emin plant nooit het uiteindelijke beeld: de compositie ontwikkelt zich tijdens de uitvoering, met veranderingen en doorhalingen die zichtbaar blijven op het oppervlak van het doek, als sporen van een intiem, zich voortdurend ontwikkelend proces.
Emin schildert altijd figuratief, maar met streken die grenzen aan abstractie. Ze gebruikt acrylverf met snelle en zelfverzekerde penseelstreken en gebruikt kleur als een direct en sensueel expressiemiddel dat de emotionele kracht van haar beelden kan versterken.
De thema's die aan bod komen zijn even intens: liefde en verlangen, vreugde en pijn, leven en dood. Titels als Not Fuckable (2024) of I Wanted You To Fuck Me So Much I Couldn't Paint Anymore (2020) weerspiegelen de rauwheid en directheid van haar poëtica. Coming Down From Love (2024) aan de andere kant, onthult de manier waarop Emin in haar kunst intimiteit en melancholie met elkaar verweeft en omzet in een universele taal [3].
Taal speelt een fundamentele rol in Emin's praktijk, zowel in titels als in de werken zelf. De woorden die ze gebruikt zijn altijd direct en expliciet, met als doel het publiek op een viscerale manier te betrekken, waarbij ze bekentenis en bevestiging vermengen. Emin's beroemde gebruik van neon, waarmee ze zinnen in haar eigen handschrift creëert, transformeert intieme expressie in een visuele en emotionele ervaring[2].
Those who Suffer LOVE (2009) is een neontekst die reflecteert op liefde en lijden. Zoals Emin uitlegt, “liefde komt zelden gemakkelijk, en als het komt, vervaagt het meestal snel”. Haar neonwerken onderzoeken niet alleen de liefde tussen individuen, maar roepen universele omstandigheden op: haar handschrift legt gedachten vast en transformeert ze in eenvoudige, vaak banale aforismen waarmee ze haar facetten van verlangen, romantiek en pijn verkent, waardoor intieme ervaringen een breed gedragen collectieve dimensie krijgen, zoals te zien is in borduurwerken als I don't need to see you I can feel you! (2016) en No Distance (2016). Een soortgelijke intensiteit dringt door in borduurwerken als I don't need to see you I can feel you! (2016) en No Distance (2016), of in haar met zilvernitraat gepatineerde bronzen sculpturen , zoals Coming Down From Love (2024) en In my defence - I thought of only you (2017).
Dezelfde titel, Those who suffer love, hoort ook bij een animatiefilm (2009) die is samengesteld uit 150 monoprints, waarin ze zich het archetypisch beeldvan Gustave Courbet toe-eigent, hierin onttrekt Emin L’Origine du Monde aan de mannelijke blik en geeft het een rauwe en directe expressieve krach mee. Those who suffer love is een reflectie op de autonomie van vrouwen en de wellustige uitdrukking van verlangen, maar ook een kritiek op de manier waarop de kunstgeschiedenis en de maatschappij vrouwelijke seksualiteit hebben gekaderd en beperkt.
In 2020, tijdens een periode die gekenmerkt werd door het isolement als gevolg van de COVID-19 pandemie, e transformeerde Tracey Emin haar huiselijke ruimte in een toevluchtsoord voor herinneringen.
Terwijl ze zich voorbereidde om het huis na twintig jaar te verlaten, maakte ze er een serie kleine schilderijen. Deze schetsen roepen ongrijpbare figuren op in schaarse interieurs, weergegeven in een palet van zacht blauw en grijs. My Mum's Ashes - In The Ashes Room weerspiegelt het verlies van haar moeder, wiens aanwezigheid in de ruimte aanwezig blijft door de urn die haar overblijfselen bevat.
In A Different Time zijn de sombere, blauwachtige, grijze kleuren het spoor van pogingen om het geheugen te herstellen. Fragmenten van interieurs, bedden, banken, wastafels, vluchtige ruimtes waarin de menselijke aanwezigheid lijkt te zijn verdwenen, lijken te zijn samengesmolten met het zwakke licht dat de omgeving wegfiltert. De intieme lyriek, geaccentueerd door de grootte van deze schilderijen, heeft geen smaak van sereniteit; integendeel, een gevoel van betreurd afscheid, van afstandelijkheid overheerst, alsof ze haastige visuele notities zijn die het gevoel van een moment proberen vast te leggen, de extase van het vluchtige moment, het verval van het onverbiddelijke verstrijken van de tijd. De taal wil een houvast zijn [2].
Tracey Emin, Sleeping with the night (2020) Private collection
Tracey Emin, A Message From the Gods i (2019)
A Message From The Gods in Advance - December 2019 bevat raadselachtige woorden die werken als een gebed: “You have gone now / I wanted you / I almost told you / I needed to tell you / But why would I / How could I”. 5 Hours and 5 Hours Long - With you in my mind roepen de tijd op die ze doorbracht aan de telefoon in bad met een man van wie ze op dat moment zielsveel hield[3].
I do not expect, 2002
«I’m not a mother. I’ve never been a mother and never will be a mother. But I am, with my art».
Tracey Emin
Tracey Emin verkent het thema moederschap in relatie tot haar eigen ervaring, waarbij ze zegt: “Ik ben geen moeder. Ik ben nooit een moeder geweest en zal dat ook nooit worden. Maar ik ben het wel, met mijn kunst.” Deze uitspraak leidt de werken in deze ruimte in, die zich richten op het verstrijken van de tijd, eenzaamheid en het onvervulde verlangen naar moederschap.
In I do not expect (2002), een van haar gevierde appliquéwerken (traditionele borduur- en patchworktechniek), reflecteert de kunstenaar op moederschap en dood, waarbij ze flarden van gedachten aan elkaar weeft, waaronder: “Ik verwacht niet een moeder te zijn, maar ik verwacht wel alleen te sterven / Het hoeft niet zo te zijn / Ze ging uit als een 40 watt gloeilamp / Mijn hersenen helemaal gesplitst / Liefde tot het einde / Ik wil het terug - dat meisje van 17.”
Het appliqué, gemaakt van met de hand genaaide kleurrijke en gebloemde stoffen, wordt een visuele taal die intimiteit en kwetsbaarheid samenbrengt. Een techniek die traditioneel wordt geassocieerd met huiselijkheid en vrouwenarbeid, wordt ondermijnd en verandert in een instrument voor persoonlijke expressie. Dezelfde chromatische toon kenmerkt You were still There (2018) en It was all too Much (2018), die het verstrijken van de tijd op het vrouwenlichaam en de emotionele implicaties van het ouder worden oproepen.
Take My Soul (2011)
Het woord soul komt in het werk van Tracey Emin naar voren met een frequentie en intensiteit die zeldzaam is in de hedendaagse kunst. Haar kunst put inspiratie uit een spirituele beeldtaal die niet gebonden is aan formele overtuigingen, maar doordrenkt is van een mystieke sensibiliteit. Vrij van dogma's verkent haar werk het hiernamaals en het onzichtbare, waarbij visioenen worden opgeroepen die de grens tussen de echte wereld en onbekende dimensies doen vervagen.
De christelijke iconografie is een inspiratiebron voor Emin sinds haar tijd aan het Royal College of Art, toen ze de National Gallery bezocht om altaarstukken, iconen en religieuze beelden te bestuderen. Onder de terugkerende thema's neemt de Kruisiging een centrale rol in: een universeel symbool van lijden, wordt het in haar werk een metafoor voor menselijke kwetsbaarheid, verlies en wedergeboorte[3]. The Crucifixion benadrukt ook haar moeizame weg om zich als schilder (en kunstenaar) te vestigen in een door mannen gedomineerde omgeving.
In het midden van de ruimte staan vijf sculpturen uit 2013: rechthoekige bronzen blokken, wit gepatineerd, met miniatuurfiguren van wilde wezens, soms naast een vrouw, die Tracey Emin's band met de natuur oproepen. Het oppervlak van de bronzen blokken zijn gegraveerd met onregelmatig getekende zinnen, zoals You have no idea how safe you make me feel.
Gegoten in een gieterij op Long Island waar Louise Bourgeois ook gewerkt heeft, lijken deze kleine bronzen beeldjes de monumentaliteit van de traditionele beeldhouwkunst te ondermijnen. Hun oppervlak roept een bijna kinderlijk gevoel van vakmanschap op, een intiem gebaar dat resoneert met het gevoel van kwetsbaarheid en bescherming dat de woorden uitstralen. Emin beschrijft deze werken als gebeeldhouwde liefdesbrieven, waarin het vrouwelijk lichaam samensmelt met de natuur[3].
In het hart van de tentoonstelling fungeert schilderen als een centraal expressief medium voor Emin, waarbij elk doek een veld van emotionele spanningen creëert die worden gekenmerkt door een sterke materialiteit, zoals te zien is in werken als Hurt Heart (2015), It was all too Much (2018), It - didn't stop - I didn't stop (2019), There was blood (2022) , Not Fuckable (2024) of hier in I waited so Long (2022), waarin de kunstenaar instinctief te werk gaat en vormen laat ontstaan, balancerend tussen figuratie en abstractie. De kleurlagen en markeringen die het schildergebaar achterlaat, behouden de sporen van het creatieve proces, met zichtbare doorhalingen en herzieningen. Snelle penseelstreken en verfdruppels geven het doek een levendige, onstabiele intensiteit die het gepassioneerde karakter van de werken versterkt en tegelijkertijd gevoelens van kwetsbaarheid en opgeschorte herinnering overbrengt [2]. Het werk lijkt een centrale rol te spelen in Sex and Solitude.
Verlangen is de kern van I Longed For You (2019), een grootschalige neon die een gedachte transformeert in een lichtgevend visueel gedicht. De titel, roept een gevoel op dat zo intens is dat het ondraaglijk lijkt, “I longed for you. Ik wilde je / De enige plek waar je naar me toe kwam / was in mijn slaap. / Te ver voor mij om aan te raken / met de tijd verdwijn je langzaam. / De afstand van je hart.” All I want is you (2016), een van Emin's eerste monumentale sculpturen, gemaakt na de dood van haar moeder, behandelt thema's als verlies, liefde en vrouwelijke kracht. Deze sculptuur breidt Emin's artistieke taal uit en weerspiegelt haar vermogen om tweedimensionale ideeën te vertalen naar de ruimte. E Het brons is gegoten uit een kleimal die rechtstreeks door de kunstenaar is gevormd. Het lijkt een uitvergrote schets in klei, elk oppervlak draagt de sporen van haar handen en vingerafdrukken.
Het resultaat is een krachtige vrouwenfiguur, met een rotsachtige massa achter haar torso - los van het lichaam - die geïnterpreteerd kan worden als een herinnering, iets verloren dat, hoewel ver weg, verbonden blijft.
Ook in You Should have Saved me (2023), een schilderij dat doet denken aan de litho's van Edvard Munch, blijft de kunstenaar de wisselwerking tussen eenzaamheid en verlangen verbeelden.[3]
The End of the Day (2016)
De tentoonstelling eindigt met een selectie werken die in 2022 zijn gemaakt, na Emin's kankeroperatie in 2020.
Tracey Emin overwon een agressieve blaaskanker die invasieve operaties en lijden met zich meebracht, waarbij de kunstenaar ervoor koos ervaringen en foto's om te delen op sociale media, waarbij ze geen geheim maakte van zelfs de meest intieme details, eerlijk en rauw als altijd. Hiermee vertelt ze een laatste hoofdstuk van haar verhaal, dat eigenlijk ook ons verhaal is. Door de rauwheid van deze ervaringen bevestigd ze meer dan ooit de authenticiteit van haar leven en werk.
In haar kunst keert terug naar de prentkunst - een techniek die ze studeerde aan het Maidstone College of Art - en gebruikt gezeefdrukte monotypes [3].
«The most beautiful thing is honesty, even if it’s really painful to look at».
Tracey Emin
De expressieve en viscerale kunst van Tracey Emin onthult persoonlijke ervaringen en intense gemoedstoestanden. Haar werk is openhartig en intiem, maar universeel in zijn relevantie. 'Het mooiste is eerlijkheid, zelfs als het echt pijnlijk is om naar te kijken', heeft ze opgemerkt. Hierin schuilt de grote kracht van haar werk. Met een uiterste eerlijkheid toont ze zichzelf aan de wereld, hier is mijn lichaam, een vouw, dit is wat op het spel staat. Na een zware operatie om haar leven te redden toen bleek dat ze plaveiselcel blaaskanker had toont ze zichzelf op sociale media in een reeks ongenadige zelfportretten die ze tijdens de behandeling maakte, vertelt ze over het zien van dode mensen in ziekenhuismuren en legt ze uit hoe het is om zonder blaas te leven. De operatie heeft haar veel gekost: naast het verlies van haar baarmoeder, eierstokken, lymfeklieren, een deel van haar dikke darm, haar urinebuis en een deel van haar vagina, blijft ze achter met een stoma - een opening in haar maag - en is afhankelijk van een zak die al het afval van haar lichaam opvangt.
Ook in een interview met Arturo Galansino voor de studenten van een kunstinstituut in Firenze is Emin bijzonder openhartig [4].
De authenticiteit van haar houding en werkwijze wordt in deze laatste reeks tekeningen en schilderijen duidelijk. De grootschalige werken verkennen het trauma van een operatie en het genezingsproces, met contrasten van wit en diepe blauw-, grijs- en zwarttinten die doen denken aan Goya en Manet. Ondanks hun donkere tinten vieren ze het leven en persoonlijke expressie.
De kunstenaar confronteert haar getransformeerde lichaam, zoals te zien is in It Never Felt like this. Het herscheppen van haar eigen beeltenis wordt een daad van revolutie: ondanks de vooruitgang van het feminisme blijft het vrouwelijk naakt gebonden aan de mannelijke blik. Emin ondermijnt deze zonder compromissen. Haar figuren - intrigerend en toch gespannen en verwrongen - drukken zowel pijn als vrijheid uit: een vrouw die zichzelf portretteert zonder opsmuk. In Like The moon, You Rolled across my back weegt de maan - symbool van vrouwelijkheid - op Emin als de hemel op Atlas.[3]
Tracey Emin. Sex and solitude, Palazzo Strozzi, Firenze. Exhibition views Room 10, with It Never Felt like This (2022), My Halo Was The moon (2022) and the bronze This is exactly how I feel right now (2016)
De laatste jaren heeft Emin meer tijd doorgebracht in Margate, een keuze die weerspiegeld wordt in schilderijen als The Sea came in, The Sea went out - It Left me. De eenzaamheid die de titel van de tentoonstelling oproept, komt ook naar voren in haar creatieve proces: ze werkt nu nog maar met één persoon samen, haar creatief directeur Harry Weller, en produceert intiemere stukken in haar atelier, onder de constante blik van haar twee katten, Teacup en Pancake.[3]
Arturo Galansino interviews Tracey Emin - Tracey Emin. Sex and Solitude
Na de bombastische passage van Anselm Kiefer en Angeli Caduti in Palazzo Strozi s Tracey Emin. Sex and Solitude een verademing. De opstelling, de schaal van de werken, de historische context van Palazzo Strozzi, de authenticiteit van de oudere en kwetsbare kunstenaar, dat alles geeft het werk van Tracey Emin een grote kracht.
Album Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi
Tracey Emin, I Followed You to the End (2024), binnenplaats Palazzo Strozzi, Firenze [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze]
Tracey Emin, I Followed You to the End (2024), binnenplaats Palazzo Strozzi, Firenze [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze]
Exhibition view Tracey Emin, Sex and solitude, Palazzo Strozzi, Firenze, with You Should have Saved me (2023), the monumental bronze All I want is you (2016), and I Longed For You (2019), a large-scale neon that transforms a thought into a luminous visual poem
Tracey Emin, Love Poem for CF, Palazzo Strozzi, Firenze [Exhibition view 'Tracey Emin. Sex and Solitude', Palazzo Strozzi, Firenze]
Tracey Emin, Everything is moving nothing Feels Safe. You made me Feel like This (Tutto si muove, niente sembra sicuro. Mi hai fatto sentire così, 2018)
There was no Right way 2022, acrylic on canvas,, Solomon R. Guggenheim Museum, New York
Tracey Emin, Exhibition view of Eorcism of the last painting I ever made (Esorcismo dell’ultimo dipinto che abbia mai fatto), 1996, performance / installazione, Palazzo Strozzi, Tracey Emin. Sex and solitude, 2025
Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze [Exhibition view room 3, with Not Fuckable 2024, There was blood, (2022), and the bronze Coming Down From Love (2024)]
Tracey Emin, Those who Suffer LOVE (2009), neon, exhibition copy
Exhibition view Room 8, with The Crucifixion (2022), The Decent (2016), Take my soul (2011), Automatic Orgasm (2001), and some bronzes with white patina
Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze [Exhibition view Room 10, with It Never Felt like This (2022), My Halo Was The moon (2022) and the bronze This is exactly how I feel right now (2016)]
Palazzo Strozzi biedt een breed scala aan activiteiten om de kunstervaring boeiend en toegankelijk te maken voor elk publiek. De werken van Tracey Emin reflecteren op fundamentele aspecten van de menselijke ervaring, zoals seksualiteit, ziekte, eenzaamheid en liefde.
Emin tells Emin
Fondazione CR Firenze en Fondazione Palazzo Strozzi promoten een speciale reeks bezoeken om het werk van de kunstenaar te verkennen door middel van hun eigen woorden: fragmenten uit interviews en gesprekken om haar unieke verhaal te ontdekken.
8 en 15 april, 15 en 21 mei, 11 en 18 juni 2025, 18.00 uur.
Reserveren verplicht.
Fondazione CR Firenze biedt de toegang en de activiteit gratis aan voor inwoners van de metropool Florence
Body, Sex, Emotions
Een serie van vier evenementen geïnspireerd door de kunst van Tracey Emin, die een discussie op gang brengen over hedendaagse onderwerpen zoals seks, het lichaam, gender en affectiviteit, in dialoog met disciplines als sociologie, filosofie, seksuologie en digitale media. Met medewerking van: Filippo Maria Nimbi (psychosexoloog), Jacopo Melio (journalist en activist), Manolo Farci (socioloog), Maura Gancitano (schrijver en filosoof).
Thursday 27 March, 24 April, 22 May, 19 June, 18.00
Palazzo Strozzi, Altana. Free entry, reservation recommended.
With Many Voices is het project dat Fondazione Palazzo Strozzi wijdt aan mensen met dementie en hun verzorgers. Het programma wordt samengesteld door de educatieve afdeling van de Stichting en wordt gehouden in samenwerking met gespecialiseerde geriatrische opvoeders.
With Many Voices biedt mensen met dementie de kans om zich uit te drukken door middel van kunst en stelt een model voor communicatie voor dat nog steeds mogelijk is. Door een beroep te doen op de verbeelding en niet op het geheugen, op de verbeelding en niet op de logisch-cognitieve vaardigheden, worden de communicatieve vaardigheden van elke persoon in feite versterkt. Het project staat open voor families en zorginstellingen en omvat cycli van ontmoetingen die plaatsvinden voor de tentoongestelde werken en in de ruimtes van het Maria Manetti Shrem Educational Center..
Time for Women! Max Mara Art Prize for Women Empowering Visions in 20 Years of the Max Mara Art Prize for Women. Firenze, 17 aprile – 31 agosto 2025.
Palazzo Strozzi and Collezione Maramotti present Time for Women!, an exhibition celebrating the 20th anniversary of the Max Mara Art Prize for Women, one of the most significant awards dedicated to supporting female-identifying artists, created as a collaboration between Max Mara, Whitechapel Gallery, and Collezione Maramotti. The show will present the works of the nine artists who have won the prize since its inception in 2005: Margaret Salmon (1975, New York), Hannah Rickards (1979, UK), Andrea Büttner (1972, Germany), Laure Prouvost (1978, France), Corin Sworn (1975, UK), Emma Hart (1974, UK), Helen Cammock (1970, UK), Emma Talbot (1969, UK), and Dominique White (1993, UK).
Palazzo Strozzi, Firenze
Marina Abramovic, The Cleaner, Palazzo Strozzi, 2018
Olafur Eliasson, Solar compression, 2016. Fondazione Palazzo Strozzi, Firenze – 2022
Helen Frankenthaler, Dipingere senza regole. Palazzo Strozzi, Firenze
Donatello, the Renaissance, Fondazione Palazzo Strozzi, 19 March 2022 - 31 July 2022
American Art 1961-2001, The Walker Art Center Collections, from Andy Warhol to Kara Walker, Fondazione Palazzo Strozzi, 28 May 2021 - 29 August 2021
La mostra riunisce un'eccezionale selezione di oltre 80 opere di 53 artisti tra cui Andy Warhol, Mark Rothko, Louise Nevelson, Roy Lichtenstein, Claes Oldenburg, Bruce Nauman, Barbara Kruger, Robert Mapplethorpe, Cindy Sherman, Matthew Barney, Kara Walker e molti altri.
Natalia Goncharova: A Woman of the Avant-Garde with Gauguin, Matisse and Picasso. Fondazione Palazzo Strozzi, Florence. September 28 2019 – January 12 2020
Verrocchio, master of Leonardo, Fondazione Palazzo Strozzi, Florence, 09 March 2019 - 14 July 2019
TKE (Tracey Karima Emin) Studios provide artist studios, exhibition, lecture and gallery spaces. Tracey Emin bought the former Edwardian bathhouse, mortuary and children’s nursery in November 2021 and has refurbished and renovated the whole site.
A key pillar of TKE Studios is the Tracey Emin Foundation, which ensures that the studios provide affordable, below-average rents, making them accessible to artists while maintaining high-quality facilities and opportunities.
Jennifer Doyle, The Effect of Intimacy: Tracey Emin’s Bad Sex Aesthetics, in: idem, Sex Objects: Art and the Dialects of Desire, Minneapolis (MA), University of Minnesota Press.
Tracey Emin on her cancer self-portraits: ‘This is mine. I own it’
Miguel Ángel Medina, Tracey Emin: Life Made Art, Art Made from Life, University of Málaga, Málaga | www.mdpi.com/journal/arts
Het vakantiehuis Podere Santa Pia bevindt zich in het zuiden van Toscane, in het hartje van de Toscaanse Maremma, op 30 km van Montalcino. Podere Santa Pia is is een prachtige voormalige klein kloosterboerderij uit de 19e eeuw. Het vakeantiehuis ligt op een heuvel, omgeven door wijngaarden, bossen van donzige eik en kurkeik, es en jeneverbesstruiken. Na een halve eeuw van verval werd het voormalige kleine klooster gerestaureerd tot een authentiekee vakantiewoning, met groot respect voor de originele Toscaanse stijl. De originele terracottavloeren houten balken en typische arcade's ademen de sfeer van een voorbije tijd. Maar het eenvoudige interieur en de minimalistische ingrepen sluiten perfect aan bij de eenvoud van de Toscaanse landhuizen van weleer. Een mooie selectie hedendaagse grafiek van kunstenaars als Jürgen Partenheimer, Ronald Noorman, Philippe Vandenberg en Hanns Shimansky maken deze woning tot een hoogstaand vakantieverbijf, in de nog ongerepte Maremma.
Podere Santa Pia, mystic holiday home in the heart of the Tuscan Maremma
Casa Vacanze Podere Santa Pia, Castiglioncello Bandini, Toscane
Colline sotto Podere Santa Pia con ampia vista sulla Maremma Grossetana
A beautiful early evening by the pool, in the resplendent Tuscan sun, time takes on a languid quality
The appealing clearness of Podere Santa Pia in a mild winter landscape
[1] Photo Ela Bialkowska, OKNO Studio. Courtesy Fondazione Palazzo Strozzi, Firenze [2] Comunicato stampa | Tracey Emin. Sex and Solitude, Fondazione Palazzo Strozzi, Firenze, pdf [3] Tracey Emin. Sex and Solitude, Fondazione Palazzo Strozzi, Firenze | Testi del percorso espositivo in versione digitale: Italiano: : www.palazzostrozzi.org/te-tracey-emi [Inglese: www.palazzostrozzi.org/en/te-tracey-emin] [4] Il 12 marzo 2025 Arturo Galansino, Direttore Generale di Palazzo Strozzi e curatore di “Tracey Emin. Sex and Solitude”, ha accolto un gruppo di otto studenti del Dipartimento di Arte di Istituto Marangoni Firenze per un incontro privato con Tracey Emin. La conversazione è stata guidata dalle domande scritte dagli studenti, dando vita a un dialogo sull'arte, la vita e la vulnerabilità.
Op 12 maart 2025 verwelkomde Arturo Galansino, directeur-generaal van Palazzo Strozzi en curator van 'Tracey Emin. Sex and Solitude', een groep van acht studenten van de kunstafdeling van het Istituto Marangoni Firenze voor een privéontmoeting met Tracey Emin. Het gesprek werd geleid door vragen van de studenten en resulteerde in een dialoog over kunst, leven en kwetsbaarheid.
![Tracey Emin, Sex ans solitude, Palazzo Strozzi, Firenze [Photo ©Ela Bialkowska, OKNO Studio. Courtesy Fondazione Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczNUJYnH0XR34JoCUnnB6V3tlf3fuQPbLBklMGIA1K9pLowZdR-CTW_5jgA5mgPleX8lk9cmqbiWt5ltiEr79jiJ1cEpl_FbyuJfajHQ9wOEam10zxZB=w5923-h3950-p-k)
![Toacana ] Galleria di immagini](/titels/albump.gif){kind=small}
![Tracey Emin, I Followed You to the End (2024), cortile Palazzo Strozzi, Firenze [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczOslXDzydFyK9RJmt-wM564I8TaophVb2VvQ1CL8TqX8OTqp3cgL2rzSVpJt7WSBRIz5IdQ0oX7p8C1Wz4NxBrIe1RYF5CTj5WYGicV8DHaIRBSrcNq=w5400-h6751-p-k)
![Tracey Emin, I Followed You To The End (Ti ho seguito fino alla fine, 2024), courtyard Palazzo Strozzi, Florence [Tracey Emin. Sex and Solitude (Sesso e solitudine), Palazzo Strozzi, Florence]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczMTIa25YJ64hkNulHodnYhXK7DtGh-t_nP9juLGCh2CrU0e6_oQaLBYHaWxi2K7sgS7sOZviTlTnn6GAazvWTguO0Pn1YETwQfLjVrAIJXMouMfEEQg=w7600-h5110-p-k)
![Tracey Emin, Love Poem for CF, Palazzo Strozzi, Firenze [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczNzWhB_dLdnoYNliPTSz9xF0bZ35lWhppf8k7qMtD1f6O2_af8Q0jlDlG1St0vizZrwWAxUBp7z3481_Ze3F3IYD-pDoTMAtkLoIQmlLvcHQIqMjmiP=w7881-h6305-p-k)
![Tracey Emin, I Followed You to the End (2024), courtyard Palazzo Strozzi, Florence [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Florence]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczM1wpYDfZ20SPJ695roqJogq-i5pA4fy0ZAtoAO-MyZaAStRATnc5Jx0zHag5F8Eh9YpKOvUCQzj6OL3zcOFyeU1WhtBIa-rcSsWAweyyCn1xllbffc=w3000-h2001-p-k)
![Tracey Emin, Naked Photos – Life Model Goes Mad I (Foto di nudo – La modella impazzisce I) 1996, giclee on photo rag paper [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczO4b5e26u8nDk7k1fNteR8DLXxXUUmRbW0QOwDNnw_ZmcR56ihzr89MqluiXDy7gMp4vrBe_pJ9tFTXYbEcwQt5TvQLb59rqeZXnK1D5wS3tYqF1jJZ=w2400-h2400-p-k)
![Tracey Emin, Naked Photos – Life Model Goes Mad II (Foto di nudo – La modella impazzisce II) 1996, giclee on photo rag paper [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczMKKReJUQftMjK4ROMy5eauJfZFZzRSkFfVOHMjFgL8cUI18uzf1HL1fAHXMxM0hdSQTmzctBcWI8On7IEKOvbPEZNedsp3f07HHqeC22cjztAbrZ-2=w2400-h2400-p-k)
![Tracey Emin, Naked Photos – Life Model Goes Mad III (Foto di nudo – La modella impazzisce III) 1996, giclee on photo rag paper [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczPCK2tXmkHGGKNMWhsWNW1apYzH8jjYpgyH5_e_l4vI9ELniU9yoLDTWgLSFEVMbdlbxxmGmDbyVypkrV7YXYbKcw3hqH6RNYa-DtuYry1Xc2BuL97P=w2400-h2400-p-k)
![Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze [Exhibition view room 3]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczOP05rv5ks2AavxBIczolVjwb65Y5SeDBAEwRWiFhOJWBegoLTi6J1dhan3Fjh6LiaqKy-fcBI_3Lyg7VinbyNM3GKxRgTv8VEihf6iYa6Z4YXRqskq=w4800-h3202-p-k)
![Tracey Emin, exhibition view Sex and solitude, Palazzo Strozzi, Firenze [Photo ©Ela Bialkowska, OKNO Studio. Courtesy Fondazione Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczNQkhrxr0fim_8HSNisQzL6tfD2dXQl0OI7K9mIhYTstSzkKDGb2xAdm5nx62P6ZNLgrT6X5VDz1rSoz-RYv9tOhV7rYbuINQKB35z9KyeNU87P7QbF=w2400
)
![This Was The Beginning, 2020, acrylic on canvas, cm 182 × 214, Private collection, Asia [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczPATJIQvnr7sOOMhCsa5IdWGKRer7b8HTHTCL8Ug_5h2JPlUfYWokTbnb76ZEPsizYv5-8AVM9YsvU1AuIaQcsKJYVfm5BnraFNNzQv3If2fMyhTdEl=w2400
)
![Tracey Emin, Because You Kept Touching Me, 2019. Private collection, California © Tracey Emin. All rights reserved, DACS 2020 [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczOHF45eRE5UgkwGOTAseEeseHLHhpj_JlSmJbaoBCZCQPx2PPbrKA0tjZLEGBbwcTAM_wjdNOhKhOhUIUuOaWSet-I_XCACtaw8kHV5De1Nzg1g03on=w2400
)
![Tracey Emin, exhibition view Sex and solitude, Palazzo Strozzi, Firenze [Photo ©Ela Bialkowska, OKNO Studio. Courtesy Fondazione Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczPJABAfpWpCF-eEuusRHY9_DHmtMSkTF-twK1eMU8HkYRSVk84KxmE5hNRDJO-Tqlwa03WRsCzeGhzZVg5p3m6X4JUhU9UZnMzXprgFFEEY5JIVeZRF=w1200
)
![A Different Time - May 2020, acrylic on canvas, 20.3 × 25.4 cm, Stiftung Der bewohnte Garten, Pullheim © Tracey Emin. All rights reserved, DACS 2020 [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczPTwOzTMH0ARsx2FcljER8kuD2qH-UsdG1jicaSvAff7aI07d8cH0zubaq0up6nHztgELKttur0sS-4JZS9rH5OLa9I3-0XQsJrrwPlReD80xgeyC71=w2369-h1580-p-k)
![Tracey Emin, My Mums Ashes and The Ghost of Docket (2020) Courtesy of the Artist and White Cube © Tracey Emin. All rights reserved, DACS 2020 [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczMdJ1BuPA6mXUXPX0z4t4EHjDcWKrp7QPcxcCflBgBSHpPy-tuxQMoBAFS0mbcDJG2Lw4cqdicTNhtvW_HjRe__8p_CFv5e7uwe4Xdy-WvOjAyysr5u=w1200-h800-p-k)
![Tracey Emin, Sleeping with the night (2020) Private collection, Hong Kong © Tracey Emin. All rights reserved, DACS 2020 [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczMudYaFds-yemL7yqpYbbacJqvgd3uwhhdppnYIN8OQBvAzuAavK1lthJ4CAMkOaw0JMaOrUpxFStAKgooP3RPkXlDeVw-lGe2IsUkhb-EiBD1C0hvH=w1200-h800-p-k)
![Tracey Emin, A Message From the Gods in Advance - December 2019 (2019) Rankin Family Collection © Tracey Emin. All rights reserved, DACS 2020 [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczOS166zva_Bziumfut2oKwdxQLDtiY_vSWh-gUtltRElj_jwP2fkVEVz5hFsnEJ0x5ckMhfzEVGRsov8dhwQyOGxYS_5hTki25s7f5D782IoXGGtZrf=w1200-h800-p-k)
![Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze [Exhibition view Room 7, with I do not expect (Non mi aspetto), 2002, and It was all too Much (Era tutto troppo), 2018]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczPqgtegI5mzGxmZATVzPuIXSlS2V2QSddsU66fx2ZmAz30YNV501m89fKvL_xgEzyciVulOOAHTKI_C1ToobieEYNdPywRK5n9F9uMoPUDqvCvzX6Xy=w2400-h1601-p-k)
![Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze [Exhibition view Room 8, with Take my soul 2011, and some bronzes with white patina,]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczMnjadW6zPqMXYwU9z3W5nqf0KQQHl6SbaAbm-M6UaFCmRG8npKmU_jB9KyZsk8WBfwAeXejiiM4wWoB1jpVVZHvYB1wJzoBFDOq3jX_TbO6GcClnj1=w2400-h1601-p-k)
![Tracey Emin, I waited so Long (2022; acrylic on canvas © Tracey Emin. All rights reserved, DACS 2024]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczM-E_Ays4a0dZquM_ECkzOHpwd2bPrT23A0KJaFdFWLfYR4K_MWYDNn4i2LZOGfDu2g4KA-zR28vs-G-iUYTMs-b1SLuHy7gxKAIK4KTwFnT0SYk3eu=w700-h700-p-k)
![Exhibition view Tracey Emin, Sex and solitude, Palazzo Strozzi, Firenze, with You Should have Saved me (2023), the monumental bronze All I want is you (2016), and I Longed For You (2019), a large-scale neon that transforms a thought into a luminous visual poem [Photo ©Ela Bialkowska, OKNO Studio. Courtesy Fondazione Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczPBhO1uMKjGtZibtIqnB4KQHQc-B2WLNlb6C8HgwaBAXWXaT2oUXi5wmaoAFAHD7p_LzGNKIizC0963QPzr1uoZ9XGlwRLUaBB_A3X2fQ13uCxUz5Sf=w1200-h800-p-k)
![Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze [Exhibition view Room 10, with It Never Felt like This (2022), My Halo Was The moon (2022) and the bronze This is exactly how I feel right now (2016)]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczN5NpEMmhY8oEvBPDp1J_PWwUv-HZ9L4OoL58beEYsV0J9qbLg8lDOyH0erjm6kZhEMTneaOdIOlduxMX47Av9rtlvqbcOmKtrkvNbkYb02Rg5jUMV4=w4000-h2668-p-k)
![Tracey Emin, Like The moon, You Rolled across my back 2022, individual monoprint, private collection, London [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Florence] [Photo: Ollie Harrop/Carl Freedman Gallery, Margate]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczMU4uT1Eh2glWeLiK8tGnVxFajcZPg4qy5xBkmkUCuTgyUl8QHRapdN9QfDCa_WlREC-FDa9DzzuXeVb6TwdMKchAxL8GZ-by_rLHIjJ9P_aYUT5ATd=w1200
)
![Tracey Emin, The sea came In, The Sea went out – It Left me (2022), unique monotype 152.4 x 244 cm
[Photo: Ollie Harrop/Carl Freedman Gallery, Margate] [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Florence]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczOcHXDrhgro6WTOAM8JAI48illpcRCjqnADlAE8gGo-xDDIc_kd-3bUM1ZZIoiN7bSLjzgKeQsWarYiYBu56N9vtiX-0jpGZKrSFeTOYrt1kcH9rDXn=w1200
)
![Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze [Exhibition view Room 10, with It Never Felt like This (2022), My Halo Was The moon (2022) and the bronze This is exactly how I feel right now (2016)]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczOwOs4wAz2FeH6PPkpeZIRZaeLlmVKvoX53Y58C2NZ7r1C24wcptVD6EylhzC8IDnqVdR90FtpwrqGluIVXqyI4-coSgN4lruKdIAi_yjN547_bC5Dj=w1200
)
![Tracey Emin, I Followed You to the End (2024), courtyard Palazzo Strozzi, Florence [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Florence]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczOitywx89p9Pgt8b28RS7YAxSyedYhHRjS4U32TSA5IRa45-6SD4JJxr2TLrig6P1nYk_a118bukJ-8DOkXpXWiFf-ZluX72dySteFVW6w_efCEEwhE=w700-h560-p-k)
![Tracey Emin, I Followed You To The End (Ti ho seguito fino alla fine, 2024), courtyard Palazzo Strozzi, Firenze [Tracey Emin. Sex and Solitude (Sesso e solitudine), Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczNS-GZOvPnVuwNmAMdT6Gm7Mqozkbem-AEkQLoznMejJpEVDs-M88jojs8OLN22cjArfeEe9E7H6XSfKwNPzDmvPiKUNy5Ml8IjCm1Qrij7PPRvRzL9=w700-h467-p-k)
![Exhibition view Tracey Emin, Sex and solitude, Palazzo Strozzi, Firenze, with , You Should have Saved me (2023), the monumental bronze All I want is you (2016), and I Longed For You (2019), a large-scale neon that transforms a thought into a luminous visual poem [Photo ©Ela Bialkowska, OKNO Studio. Courtesy Fondazione Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczMuJu8mPfBS7Hou12LuHkr9wF8rnoUZpVfl6wwk7zEafY_hfS8Ncg2jthKwj_U90o8yrtuQku8AeNRJ3cs7LGRfZcYbph_uBK_uCREA0B9FzkAi8VAd=w1200-h800-p-k)
![Tracey Emin, Love Poem for CF, Palazzo Strozzi, Firenze [Exhibition view 'Tracey Emin. Sex and Solitude', Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczNIESi6hSCnZoUQrO4rrBdPRgHP380lBqVsR817mIQBh7fZpOI8Nf8eCIk0ndeqkGM9WRqb68WBJolUpEmsc8wFt95b1lO8vgRQOmpx37t6JuTLwwlC=w1200-h800-p-k)
![Tracey Emin, Everything is moving nothing Feels Safe. You made me Feel like This (Tutto si muove, niente sembra sicuro. Mi hai fatto sentire coś, 2018) [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczMqtKkOwPzWamEjs-J0yYwb0KhzI1epW_CDRq8uMEANrs9o3Sd5QxeS0jvCUhKRPXpq7kQxUXrkb0kcx4WxrpF9vNcr-5blG-ym_teeUeHz4BJfVo0A=w1200-h995-p-k)
![There was no Right way 2022, acrylic on canvas, 207,3 × 281,3 cm, Solomon R. Guggenheim Museum, New York [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczPnYlt3BoPSYPM1SnW3c9z7tFZzwsY7n2hRycLoLuijh2AeESxhR_i51yI9wq7TxskTsEPKK8NjJoC-a_Wf2Yh8x2I8-BlpO4yPaBgPS6u3O3vFqkaO=w1200-h879-p-k)
![Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze [Exhibition view room 3, with Not Fuckable 2024, There was blood, (2022), and the bronze Coming Down From Love (2024)]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczNM8vetAMleMt61pKHl15p6qVPvfRimIKS8sc29gAOLJ4BGCZM0QBANlc-t3vxbULJs9f5qbQMNIEgaLvx3Zl8pSmyBEXq18ZCYOOksmyT6EqqN3Px2=w1200-h800-p-k)
![Tracey Emin Those who Suffer LOVE (2009), neon, 57 × 209.3 cm, exhibition copy. Courtesy of the Artist and White Cube © Tracey Emin. All rights reserved, DACS 2025. Photo © Stephen White. Courtesy White Cube [Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Florence]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczMfM4o2kvTrXVHlMV_tj6EQ647UwpVQ8jbohQYWoED2A5wZAQn5vsyUYqi6_TFJtRbzP9srUpk9Q4L-puQdKtGKyOsM6BdvXGjqzdTemQTW_tDeL9XQ=w1200-h900-p-k)
![Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Firenze [Exhibition view Room 8, with The Crucifixion (2022), The Decent (2016), Take my soul (2011), Automatic Orgasm (2001), and some bronzes with white patina]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczM-63XpiRzohlAa5TOWy613nutcKqsdjHV8t17yTHpeb7iJMPkNlGrpIL5wDy3LIkzt5JSG4ONTLcm2hX7mVDZziKslYY6QXRW6PdVygDRZdTPmvYV4=w700-h467-p-k)
![Olafur Eliasson, Solar compression, 2016. Fondazione Palazzo Strozzi, Florence – 2022
[Photo: Ela Bialkowska, OKNO Studio. Courtesy Fondazione Palazzo Strozzi, Florence]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczM-YUTyoOj-8v6Ymvgp48K56esxlziY9qY2lLLJwYSd5J6GJdbc2Gch38PIaP_269UzVt1qBMghoalE5PP4ow8dAzi_4A24uMLAUqUiGp7-WQ5Kj08l=w700-h467-p-k)
![Tracey Emin. Sex and Solitude, Palazzo Strozzi, Florence, exhibition catalogue]](https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczNpQ7N55fWdzNQ6Z41VLEFIevUaBovRlfkfeZVNLlGpnFowslv2941hN87DwCQpemDdhE7QQhaj4uG3gG1JTvI8DOD6PktGQ3qZ6KodHR6BExRQlwI-=w1000-h1204-p-k)
